زدم از یـاد ِ لبـت کهـنه شـــرابی کـه نگو

تشنه ام تشنه تر از بــرکه ی آبی که نگو

لااقل بی خبرم میکند از هوش وحواس

دهـد انگور ِ تــن افشرده جوابی که نگو

دو سه پیمانه ی ناب از قدح ِمعجزه گر

آورَد چشم مــرا پـرده ی خوابی که نگو

ساقی میکــده با طعنه نهیبم زد و گفت

آنقَدر بی رمق و مست و خرابی که نگو

هرزمان آمده رویای تو در خواب نسیم

کوچه ها پُـر شده از بوی گلابی که نگو

خط ‌بکش دور و برِ واژه‌ ی رفتن که‌ دلم

کشـد از دوری تو درد و عـذابی که نگو

رنـگ رویـایی ِ چشمـان تـو بانــو عسلم

می بـرَد ذهنمـرا سمت سرابی که نگو

هنوز از دیدن ِ تصویر چشمت

قلم ها عاجز از تفسیر چشمت

شکوهِ رنگِ رویایی که عمری

جهانی مانده در تعبیر چشمت

سپید انـدام‌ دشت لاله هایی

گـل ِ یاسم بهـار آمـد کجایی

نسیم آورده عطر پونه ها را

نوید ِ روز ِ عیـدم کی میایی